Δωμάτιο 217

Ο θυρωρός με το ημίψηλο μαύρο καπέλο και τη μαύρη ρεντιγκότα, ευγενικό πρόσωπο, μου χαμογέλασε εγκάρδια καθώς μου έτεινε το χέρι για να με καλωσορίσει. Άνοιξε μια μεγάλη ομπρέλα -μαύρη και αυτή – για να με προστατέψει από το ψιλοβρόχι που ετούτη τη μέρα του Οκτώβρη, σε αυτή την κέντρο-ευρωπαϊκή πόλη, με συνόδευε από την ώρα που βγήκα από το τρένο.

Η γυάλινη περιστρεφόμενη πόρτα, με χαραγμένο στο κρύσταλλο, το λογότυπο του ιστορικού ξενοδοχείου – το ξενοδοχείο των Ινδιών, όπως είναι το όνομα του - μου άνοιξε το δρόμο στην ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Ένα υπέροχο αρχοντικό, κάποτε κατοικία ενός πλούσιου μποέμ τύπου στις αρχές του 18^ου αιώνα, που αρεσκόταν να διοργανώνει τρελά πάρτι με τους φίλους του, και που αργότερα το μετέτρεψαν σε κλασάτο ξενοδοχείο για τους διάσημους και τους προύχοντες, θα γινόταν για λίγες μέρες η κατοικία μου.

Ο ήχος των βημάτων μου πνίγηκε καθώς βάδιζα στο διάδρομο που οδηγούσε στην κεντρική αίθουσα της υποδοχής, ντυμένος καθώς ήταν με ένα παχύ χαλί – μοκέτα, με ζωηρά χρώματα και περίεργα σχέδια. Δεξιά και αριστερά στο διάδρομο, καθρέφτες σε χρυσές κορνίζες, με φόντο μια ταπετσαρία σε αυτοκρατορικό πορφυρό χρώμα, οδηγούσαν σε μια κεντρική σκάλα που ανέβαζε στον ημιόροφο. Μια μουσική από πιάνο αντιλαλούσε στο χώρο, μια μυρωδιά από αρωματικό πούρο, ο ήχος κρυστάλλινων ποτηριών που τσουγκρίζουν... θυμήθηκα ότι διψάω... Ένας υπερμεγέθης κρυστάλλινος πολυέλαιος έριχνε λάμψεις στους γύρω τοίχους, γλυκαίνοντας με τις φωτοσκιάσεις του το χώρο. Χαιρέτισα το είδωλό μου στον καθρέφτη... Σκέτη παραφωνία, με το τζιν παντελόνι και την μπεζ καπαρντίνα, με τα μαλλιά μου νοτισμένα από τη βροχή – μισώ τη βροχή γιατί πάντα μου χαλάει τα μαλλιά- χρειάζομαι ένα καλό μπάνιο, μετά από τόσες ώρες ταξίδι.

Μετά τις τυπικές διατυπώσεις στη ρεσεψιόν, το μελαψό αγόρι που κουβάλησε τη μοναδική μου βαλίτσα, με άφησε στον ήσυχο διάδρομο του δευτέρου ορόφου, μπροστά στο δωμάτιο 217. Τοποθέτησα την ηλεκτρονική κάρτα στην υποδοχή της σύγχρονης κλειδαριάς ασφαλείας - που είχε αντικαταστήσει ένα υπέροχο μπρούτζινο ρόπτρο μιας άλλης εποχής, όπως είδα αργότερα στο μουσείο του ξενοδοχείου – και άκουσα το χαρακτηριστικό κλικ.

Το δωμάτιο, ένα ψηλοτάβανο δωμάτιο με περίτεχνα διακοσμημένη οροφή, μου δημιούργησε αμέσως την αίσθηση της άνεσης και της οικειότητας. Πέταξα το χειροποίητο κασκόλ μου – δικό μου έργο, χόμπι που απέκτησα τελευταία – πάνω στη μπερζέρα, ντυμένη από μπορντό σιφόν, και κρέμασα με προσοχή την καπαρντίνα μου μέσα στην ξύλινη ντουλάπα – έπιπλο. Περιεργάστηκα το δωμάτιο ένα γύρω... ένα τεράστιο, διπλό, αυτοκρατορικό κρεβάτι, με έξι τουλάχιστον μαξιλάρια διαφόρων μεγεθών, με μαονένιο ψηλό κεφαλάρι και ουρανό από ριγέ σατέν – μελιτζανί και μπεζ χρυσό οι ρίγες του –και κολονάκια ψηλά στις τέσσερις άκρες του. Κάθισα και βούλιαξα, αντιστάθηκα όμως στον πειρασμό να ξαπλώσω, είχα καιρό μέχρι να νυχτώσει, έπρεπε να αδειάσω τη βαλίτσα μου και να κάνω μια επανάληψη στις σημειώσεις μου για το αυριανό meeting.

Έβγαλα με προσοχή το I-Pad από την τσάντα μου, και το τοποθέτησα πάνω στο μαονένιο μικρό κομψό γραφείο, με επένδυση από πράσινο δέρμα. Άναψα το μπρούτζινο φωτιστικό και άνοιξα τα συρτάρια του γραφείου. Βρήκα χαρτιά αλληλογραφίας, φακέλους και στυλό, όλα με το λογότυπο του ξενοδοχείου.. Ωραία, θα εμπλουτίσω τη συλλογή μου. Επισκέπτομαι για επαγγελματικούς λόγους διάφορα ξενοδοχεία στο εξωτερικό και πάντα παίρνω μαζί μου παρόμοια αναλώσιμα.

Ένας ήχος απέξω τραβάει την προσοχή μου. Μα είναι δυνατόν; Ακούω τις οπλές αλόγων να κροταλίζουν πάνω στον πλακόστρωτο δρόμο... Πλησιάζω το παράθυρο.. Ένα μακρόστενο παράθυρο, προστατευμένο από ένα κίτρινο καποτέν, το τζάμι δεν ανοίγει, κοιτάω έξω... Τέσσερις έφιπποι αστυνομικοί συνοδεύουν τη βασιλική άμαξα, άμαξα βγαλμένη λες από τα παραμύθια, όπως μαθαίνω αργότερα η βασίλισσα της χώρας συνηθίζει να κάνει τη βόλτα της σε αυτή την πλατεία. Και δίπλα, η μαγεία των αντιθέσεων, μια μαύρη γυαλιστερή λιμουζίνα, παρκαρισμένη στην άκρη του δρόμου, περιμένει κάποιον πλούσιο πελάτη για μια βόλτα στην πόλη, ενώ ένας ποδηλάτης, ντυμένος με το κίτρινο αδιάβροχό του, κατευθύνεται προς την άλλη άκρη του δρόμου.

Η πλατεία, μια όμορφη μεγάλη πλατεία, με αγάλματα και μνημεία, με παγκάκια και κιόσκια σκεπασμένα με μουσαμά, που περιμένουν μια ηλιόλουστη μέρα για να μεταμορφωθούν σε υπαίθρια παλαιοπωλεία, είναι άδεια σχεδόν, εκτός από ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που κάνει τον απογευματινό του περίπατο αγκαζέ. Δύο συστοιχίες από πανύψηλες, αιωνόβιες, φυλλοβόλες φιλύρες, γυμνά κλαδιά που σαν ροζιασμένα χέρια ζητιάνου εκλιπαρούν προς τον ουρανό για ηλιαχτίδες που θα τους δώσουν ζωή και θα γεμίσουν φυλλώματα και μπουμπούκια και εκείνα τα υπέροχα λευκά λουλουδάκια με το γλυκερό άρωμα – το αφέψημά τους λένε ιδανικό για να καλμάρει τα νεύρα.

Ενα πάρκινγκ ποδηλάτων, σε μια χώρα που το ποδήλατο είναι το ιδανικό μέσο μεταφοράς μέσα στην πόλη, την επίπεδη αυτή πόλη που έχει χαρακτηρισθεί απο τους λογοτέχνες σαν την αρχόντισα του βορρά, την πόλη των διπλωματών. Στην αντίπερα πλευρά της πλατείας, αρχοντικά κτίρια, κτίσματα μιας άλλης εποχής που φιλοξενούν πρεσβείες και δημόσιες υπηρεσίες, διακρίνονται ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Στο βάθος, το πανύψηλο καμπαναριό ενός παλιού καθεδρικού, διεκδικεί τη θέση του μέσα στο όμορφο αυτό κάδρο που αντικρίζω.

Είναι ώρα για το μπάνιο μου. Ανοίγω τις βρύσες για να γεμίσω τη μεγάλη μπανιέρα που είναι εφοδιασμένη με σύστημα τζακούζι. Αδειάζω το μισό μπουκαλάκι από το αρωματικό αφρόλουτρο και βλέπω να σχηματίζεται πλούσιος αφρός, ενώ ταυτόχρονα περιεργάζομαι τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μεσήλικη, αλλά καλοδιατηρημένη όπως τουλάχιστον λένε οι φίλοι, με μεγάλη ποσότητα ανασφάλειας όπως γνωρίζω εγώ, ξεδιπλώνω το μεγάλο μεγεθυντικό καθρέφτη και ψάχνω για τα σημάδια του χρόνου στο οικείο αυτό πρόσωπο που κάθε μέρα αλλάζει όψη. Θεέ μου, γιατί με τα χρόνια, οι τρίχες βγαίνουν σε λάθος σημείο; Γιατί λιγοστεύουν τα μαλλιά και στο πηγούνι μου αρχίζει να πληθαίνει το χνούδι; Θυμήθηκα να φέρω το τσιμπιδάκι για τα φρύδια; Τρέχω στο γραφείο και ανοίγω το i-pad, θέλω να ακούσω αγαπημένη μουσική όσο θα παίρνω το μπάνιο μου. Βρίσκω την αγαπημένη μου play list, πατάω το play, δυναμώνω την ένταση και στο δωμάτιο ηχεί η βραχνή, αισθησιακή, φωνή της Adele… Never mind, I’ll find someone like you, I wish nothing but the best for you too, don’t forget me I beg, I remember you said, sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead...

Πατάω ξυπόλητη στο θερμαινόμενο δάπεδο από μαύρο μάρμαρο, και νοιώθω τη θερμότητα να ανεβαίνει σε όλο το κορμί μου. Χώνομαι στους αφρούς, υπέρτατη ευφορία. Νοιώθω το μασάζ του νερού στους σφιγμένους μύες μου... παρατηρώ τα πορτοκαλί πλακάκια Πορτογαλίας στους τοίχους γύρω από τη μπανιέρα, τις λευκές μαρμάρινες γούρνες του νιπτήρα, το βαθύ μουντό μωβ του τοίχου, τον μεγάλο καθρέφτη, ασυνήθιστοι χρωματικοί συνδυασμοί, μια κομψή πολυτέλεια διάχυτη στο χώρο. Χαλαρώνω.. η ευωδιά της γαζίας από το αφρόλουτρο με ζαλίζει... Η Adele τραγουδάει με πάθος ...You know how the time flies, only yesterday was the time of our lives, we were born and raised in a summer haze, bound by the surprise of our glory days…

Ο ύπνος βαραίνει στα βλέφαρά μου.. ομως το νερό αρχίζει και κρυώνει.. Τυλίγομαι στο άσπρο χνουδωτό μπουρνούζι, χτενίζω τα βρεγμένα μαλιά μου, απλώνω την κρέμα σώματος με το ίδιο άρωμα γαζίας, νοιώθω υπέροχα. Ακόμη και η όψη μου δείχνει καλύτερη.

Ανοίγω, το μίνι-μπαρ, νοιώθω πως πεινάω λιγάκι, παίρνω μια σοκολάτα γάλακτος και ένα μπουκαλάκι μεταλλικό νερό.. Εχω ακόμα καιρό μέχρι την ώρα του δείπνου, μπορώ να χαλαρώσω λιγάκι... Εξω αρχίζει να νυχτώνει. Ο ουρανός καθάρισε, και ένα ροζ ηλιοβασίλεμα φωτίζει το δωμάτιο. Ανάβω ένα κρέτεκ τσιγάρο, η μυρωδιά του γαρίφαλου απλώνεται στο δωμάτιο, σαν μπακλαβάς μυρίζει μαμά, μου λέει ο γιος μου όταν καπνίζω μπροστά του... Σειρά στην play list έχει ο Demis Roussos, μιλάει για βροχή και δάκρυα, βροχή που έπαψε να πέφτει, ξαπλώνω στο κρεββάτι, ανασηκώνοντας τα μαξιλάρια.

Παρατηρώ τον απέναντι τοίχο, δίπλα από τη ντουλάπα, ένα γυναικείο πορτραίτο, μια όμορφη γυναίκα, μου χαμογελά. Πηγαίνω κοντά, διαβάζω το όνομά της τυπωμένο, Άννα Πάβλοβα. Η διάσημη Ρωσίδα μπαλαρίνα, τακτική επισκέπτρια του ξενοδοχείου αυτού, ντυμένη στη συννεφένια φούστα του μπαλέτου, στις μύτες των ποδιών της, να υποδύεται το ρόλο του Dying Swan, που ήταν ο καλύτερος της καριέρας της. Λένε πως πέθανε εδώ, σε αυτό το ξενοδοχείο, από πνευμονία, ύστερα από μια δραματική νύχτα στο κρύο, όταν περιέθαλπε αγαπημένους ανθρώπους που είχαν εγκλωβιστεί στα συντρίμμια ενός τρένου, που τους έφερνε από το Παρίσι. Όλα αυτά και άλλα ακόμα αναφέρονται στο διαφημιστικό φυλλάδιο του ξενοδοχείου που βρήκα στο συρτάρι του μικρού γραφείου...

Η πόρτα χτυπάει. Είναι η καμαριέρα μου από το διπλανό δωμάτιο. Μου λέει πως στην τραπεζαρία έχουν κατέβει ήδη ο Σεΐχης από τη Σαουδική Αραβία, ο πρίγκηπας από την Ινδία, η Ζοζεφίν Μπέικερ, οι Ρόλινγκ Στόουνς, η Όντρεϊ Χέπμπορν και οι άλλοι διάσημοι καλεσμένοι μου. Δεν είναι σωστό να αργήσω..Κρατάει στα χέρια της την τουαλέτα μου, μια μεταξωτή τουαλέτα, σε μοβ-λιλά χρώμα, και ένα μικρό μπριγιαντένιο στέμμα. Με βοηθάει να ντυθώ, μου αρέσει αυτό που βλέπω στον ολόσωμο καθρέφτη.. ανυπομονώ να κατέβω στο σαλόνι, μέχρι τα αυτιά μου φτάνει η μουσική της ορχήστρας που παίζει βιεννέζικα βαλς, ρίχνω στους ώμους μου μια λευκή ρενάρ, πού είναι το μικρό κομψό μου τσαντάκι;...

Ένα καμπανάκι χτυπάει, χτυπάει επίμονα, τι καμπανάκι είναι αυτό, ενοχλητικό μα την αλήθεια, αρχίζω να εκνευρίζομαι, που είναι η καμαριέρα μου;

Το κινητό μου εξακολουθεί να χτυπάει. Τινάζομαι σαν ελατήριο, ίσα που το προλαβαίνω... είναι η φίλη μου η Τάνια από την Αθήνα, «έλα μου λέει, γιατί δεν το σηκώνεις, ανησύχησα.. Πως τα περνάς εκεί στην ξενιτιά, ήταν καλό το ταξίδι σου, και ένα σωρό άλλες ερωτήσεις που δεν προλαβαίνω να απαντάω.

Χαμογελώ στον καθρέφτη του μπάνιου. Φοράω ακόμη το λευκό απαλό μπουρνούζι με το λογότυπο του ξενοδοχείου. Εγώ, το ταπεινό κορίτσι των δυτικών προαστίων, μεταμορφώθηκα σε μια πριγκίπισσα του παραμυθιού, που θα δεξιωνόταν όλους αυτούς τους διάσημους συνδαιτυμόνες σε ένα χώρο μαγικό, ιστορικό, γοητευτικό. Στο δωμάτιο 217 του «ξενοδοχείου των Ινδιών».

Πηγαίνεις όπου θέλεις με το δικό σου νησί  
Η ζωή είναι μια παραλία σε αυτό το καταπληκτικό γιοτ- τροπικό νησί.
Το σκάφος μοιάζει με απομονωμένο, ηφαιστειογενές νησί, με τις τροπικές παραλίες του και καλύβες που μπορούν να φιλοξενήσουν έως δέκα άτομα.
Το σχεδίασε η βρετανική εταιρεία Yacht Island Deigns.
Στο κύριο κατάστρωμα υπάρχει ένας ορμίσκος με μια πισίνα που έχει θέα στον ωκεανό, στην οποία καταλήγει το νερό από έναν καταρράκτη.
Το σκάφος. «συνοδεύουν» μια σειρά νησάκια, όπου οι επισκέπτες μπορούν να χαλαρώσουν!

Η σουίτα των ιδιοκτητών βρίσκεται μέσα στο ηφαίστειο και εκτείνεται σε δύο καταστρώματα, ενώ υπάρχουν ακόμη τέσσερις VIP σουίτες με ιδιωτικά μπαλκόνια και πρόσβαση στο κύριο κατάστρωμα.

Είπε ο παππούς...

Είπε μονολογώντας ο παππούς, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις:
Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει:
«Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!»

Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε.

Ειδες το κρεμμύδι;

Επιστήμονες έκαναν ερευνες και ανακάλυψαν ότι το κρεμμύδι όταν καθαρίσουμε την εξωτερική στοιβάδα από τις φλούδες του, γίνεται πόλος έλξης για κάθε είδους μικρόβιο αλλά και για τον υιό της γρίπης. Σε πειράματα καθάρισαν ένα ή δύο κρεμμύδια τα τοποθέτησαν σε χώρο με ασθενείς του υιού της γρίπης την άλλη ημέρα κάνανε μικροβιολογικές εξετάσεις στο μαυρισμένο κρεμμύδι, & είχε τον υιό της γρίπης !!! και δεν είχε κολλήσει ένας υγιής οργανισμός. Δηλ την ώρα που θέλει να μετοικήσει ο υιός σε άλλο σώμα ξενιστή, (δηλ σε ένα υγιές άτομο) το έλκει και πηγαίνει στο ...κρεμμύδι.    Aν κάποιος από τους ανθρώπους που μένουμε μαζί, ή τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε (στην εργασία μας)  έχει γρίπη, καθαρίζουμε το εξωτερικό μόνο από ένα ή δύο κρεμμύδια και τα τοποθετούμε στον χώρο. την άλλη μέρα το κρεμμύδι έχει απορροφήσει τον υιό της γρίπης ή το μικρόβιο, μαυρίζει, και σώζει εμάς !!!    Μια κυρία, δεν πολυπίστευε σε αυτό, έπαθε πνευμονία , της είπαν και το δοκίμασε: ένα κρεμμύδι καθαρισμένο, έκοψαν τις δύο άκρες , το πηρουνίσανε και το έβαλε στο κομοδίνο δίπλα της όλο το βράδυ,,, την άλλη μέρα αισθανόταν περίφημα. Σε αντίθεση με το κρεμμύδι που είχε τα μαύρα του χάλια !!!

Να σκέπτεσαι και ... να ενεργείς

Η διαφορά μεταξύ φτωχών
και πλούσιων χωρών δεν έγκειται στην ηλικία της χώρας.

Αυτό αποδεικνύεται από χώρες

όπως η Ινδία και η Αίγυπτος,

που έχουν ιστορία 2000 χρόνων

όμως είναι φτωχές.

   

Από την άλλη ο Καναδάς,

η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, που

πριν από 150 χρόνια ήταν άνευ σημασίας,

σήμερα είναι ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες.

Η διαφορά μεταξύ φτωχών και πλούσιων χωρών δεν έγκειται στο  φυσικό πλούτο που διαθέτουν.

Η Ιαπωνία είναι χώρα περιορισμένης έκτασης, κατά 80% ορεινή, ανεπαρκής  για καλλιέργεια και  κτηνοτροφία, αλλά η οικονομία της είναι δεύτερη στον κόσμο.  Η χώρα μοιάζει με ένα απέραντο πλωτό εργοστάσιο, που εισάγει πρώτες ύλες απ’ όλο τον κόσμο και εξάγει βιομηχανικά προϊόντα.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Ελβετία, η οποία δεν έχει φυτείες κακάου, έχει όμως την καλύτερη σοκολάτα στον κόσμο.  Παρ’ όλη τη μικρή της έκταση αυτή η χώρα έχει αναπτύξει την κτηνοτροφία και το έδαφός της καλλιεργείται 4 μήνες το χρόνο.  Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, παράγει γαλακτοκομικά προϊόντα αρίστης ποιότητας.  Είναι μια χώρα που εκπέμπει μια εικόνα ασφάλειας, τάξης και μόχθου.

Ανώτεροι υπάλληλοι πλουσίων χωρών που επικοινωνούν με αντίστοιχους ανώτερους υπαλλήλους φτωχών χωρών δείχνουν ότι δεν υπάρχει σημαντική διανοητική διαφορά μεταξύ τους.

Ούτε και η ράτσα ή το χρώμα της επιδερμίδας έχουν καμμιά σημασία: οι μετανάστες, που στις χώρες τους αποκαλούνται τεμπέληδες, αποτελούν την παραγωγική δύναμη των πλούσιων Ευρωπαϊκών χωρών.

Πού έγκειται λοιπόν η διαφορά;

Η διαφορά έγκειται στη στάση των ανθρώπων όπως αυτή έχει διαμορφωθεί δια μέσου των ετών από την παιδεία και την κουλτούρα (καλλιέργεια).

Αναλύοντας τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες βρίσκουμε, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων ακολουθεί τις ακόλουθες αρχές στη ζωή της:

Ηθική ως βασική αρχή.

Ακεραιότητα.

Υπευθυνότητα.

Σεβασμός προς τους νόμους και τους κανόνες.

Σεβασμός των δικαιωμάτων των συμπολιτών τους.

Αγάπη για την εργασία.

Αγώνας για αποταμίευση και επένδυση.

Βούληση για πολύ μεγάλη δράση.

Ακρίβεια.

Στις φτωχές χώρες μόνο μια μικρή μειονότητα ακολουθεί αυτές τις βασικές αρχές στην καθημερινή της ζωή.

Ο καλύτερος εραστής του κόσμου!




Επιτέλους βρέθηκε απάντηση για το ποίος είναι ο καλύτερος εραστής του κόσμου!!!
Είναι ο Ύπνος. Ναι και όμως είναι αλήθεια. Γιατί:....


-Τους παίρνει όλους!!!!

-Σε παίρνει κάθε μέρα!!!!

-Μπορεί να σε πάρει πάνω από 1 φορά την μέρα!!!

-Σε παίρνει για πολλές ώρες!!!

-Του αρέσουν τα ομαδικά (μας πήρε ο ύπνος όλους μαζί)!!!!!

-Δεν τον ενοχλεί το μέρος (με παίρνει ο ύπνος όπου να 'ναι)!!!!!

-Αν δεν σε πάρει στεναχωριέσαι (Δεν με παίρνει ο ύπνος)!!!!!

-Έχει ιαματικές ικανότητες (με πήρε ο ύπνος και συνήλθα)!

-Είναι ύπουλος (μόλις έκλεισα τα μάτια με πήρε ο ύπνος)!!!!

-Ανυπομονείς να σε πάρει (Πότε θα με πάρει ο ύπνος)!!!!

-Αν σε πάρει για πολλές ώρες είσαι πιασμένος!!

-Σε παίρνει όποτε θέλεις!!!

-Πολλές φορές μας προτρέπουν να τον πάρουμε (ξάπλωσε να σε πάρει ο ύπνος)!!!

-Ζηλεύουμε αν τον παίρνουν μόνο οι άλλοι ( σε πήρε ο ύπνος, και τον πήρα και εγώ λιγάκι)!!!!

Ας θυμηθούμε μερικές διαφημίσεις που βραβεύτηκαν:

Do you speak English? 
 

Αφιερωμένο, εξαιρετικά στους.....ξενομανείς, που θέλουν να αφανίσουν την Ελληνική γλώσσα.

Ξέρεις ελληνικά; Τότε ξέρεις και αγγλικά!

Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν από καιρό σε βρετανικό περιοδικό τέχνης (;)
Αξίζει το κόπο να το διαβάσεις...!

"The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies.

The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere.
The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama.
Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was noneed for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal - clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today.

There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes.

Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled.

It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism."
Αλήθεια...Υπάρχει κανείς που δεν κατάλαβε τι έλεγε το παραπάνω άρθρο;

Στη Λετονία, μια δημιουργική, τολμηρή αλλά και αρκετά αμφιλεγόμενη διαφημιστική εκστρατεία κατάφερε, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, να πετύχει αυτό που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει, αλλά και όλοι ξέρουν πόσο δύσκολο είναι: Να αλλάξουμε νοοτροπία. Ή, πιο ωμά ακόμα: Νά αλλάξουμε μυαλά!

Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ εταιρεία Mooz!, έπεισε με την δική της τολμηρή προσέγγιση στο θέμα των τροχαίων, την κυβέρνηση, να της αναθέσει τη συγκεκριμένη καμπάνια. Βασικός «στόχος», ήταν οι οδηγοί, κυρίως άνδρες, ηλικίας 20-35 ετών, που ανήκουν, σύμφωνα με έρευνες, στην ομάδα «άμεσου κινδύνου», με τις υπερβολικές ταχύτητες που αναπτύσσουν, την επιθετική συμπεριφορά που αναπτύσσουν στο οδήγημα, και την αλαζονεία που έχουν για τις ικανότητές τους, αφού τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία προκαλούνται με ευθύνη ανθρώπων που πίστευαν ότι είναι οι καλύτεροι οδηγοί στον κόσμο, εννοώντας με αυτό, ότι ήταν ... περίπου Σουμάχερ.

Η ΔΙΑΦHΜIΣΗ που βγήκε τελικά, και που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, δεν ήταν από αυτές τις «διδασκαλικού τύπου», όπου πάντα κάποιος σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο και σου λέει «μή τρέχεις». Η Mooz!, εκτός από την υπερβολική ταχύτητα, επικέντρωσε την προσοχή της και σε ένα άλλο θέμα: την σοβαρή έλλειψη οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Και τι έκανε, λοιπόν; Αντί κάποιου ενημερωτικού εντύπου, δημιουργήθηκε ένα Πιστοποιητικό Δωρεάς Οργάνων το οποίο λάμβαναν οι οδηγοί κατευθείαν από την αστυνομία.

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, όσοι υπερέβαιναν το όριο ταχύτητας (και κανονικά θα έπρεπε να λάβουν κλήση), αναγκάζονταν από την αστυνομία να υπογράψουν το πιστοποιητικό με το οποίο δήλωναν διατεθειμένοι να γίνουν δωρητές οργάνων! Το αποτέλεσμα ήταν ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία, μέσα σε έναν χρόνο, να μειωθεί κατά 29%, και ταυτόχρονα να σημειωθεί και σημαντική αύξηση, κατά 39% στην, έστω και διʼ αυτού του τρόπου, δωρεά οργάνων. Μπορεί, λοιπόν, οι οδηγοί να μην θυμόνταν ένα οποιοδήποτε διαφημιστικό, όμως δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν ποτέ την ημέρα που, άθελά τους, έγιναν δωρητές οργάνων...

H ΗΜΕΡΑ εκείνη, είναι όταν, έπειτα από κάποια σοβαρή παράβασή τους, υποχρεούνται να υπογράψουν το παρακάτω Πιστοποιητικό Δωρητή Οργάνων:

«Υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μου, και εάν βρίσκονταν, δεν θα έπαιζαν ποτέ με τη ζωή τους.

Εγώ ο/η , ____ _________________, εφόσον έχω την τάση να υπερβαίνω το όριο ταχύτητας στο δρόμο και/ή να οδηγώ επιθετικά, με το παρόν δηλώνω ότι η ζωή μου δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για μένα και ευχαρίστως θα την αποχωριζόμουν. Έχοντας σώας τας φρένας, κατανοώ ότι αργά ή γρήγορα θα εμπλακώ σε ατύχημα και αφού αυτό συμβεί, αφήνω την καρδιά μου, τα νεφρά μου και όποια άλλα όργανα του σώματός μου δεν καταστραφούν από το ατύχημα, σε εκείνους που τα χρειάζονται πραγματικά.Επίσης, ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρέσουν οι άνθρωποι και τα αγαπημένα πρόσωπα εκείνων για τους οποίους θα είμαι εγώ υπεύθυνος για το θάνατο ή την αναπηρία τους, εξαιτίας ατυχήματος

__, _______, 200_

Υπογραφή΄____ _________"

Προς τον γυναικείο πληθυσμό και όχι μόνο


Ο μόλυβδος είναι μία χημική ουσία, η οποία προκαλεί καρκίνο..
Πρόσφατα μία μάρκα που ονομάζεται Red Earth μείωσε τις τιμές της από $67 σε $9.9 !!!!..Περιείχε μόλυβδο.

Όσο περισσότερο μόλυβδο περιέχουν τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος για καρκίνο.

Μετά από δοκιμές που έγιναν σε κραγιόν, βρέθηκε ότι το κραγιόν γνωστής μάρκας καλλυντικών περιείχε την μεγαλύτερη ποσότητα μόλυβδου. Προσέξτε ιδιαίτερα τα κραγιόν που κατασκευάστηκαν για να διαρκούν περισσότερο. Εάν το κραγιόν σας διατηρείται πιο πολύ από τα συνηθισμένα, οφείλεται στο ότι περιέχει υψηλό ποσοστό μόλυβδου.

Δοκιμάστε αυτό το τεστ μόνες σας:

1. Βάλτε λίγο κραγιόν στο χέρι σας.
2. Με ένα χρυσό δαχτυλίδι τρίψτε το χρώμα.
3. Αν το χρώμα του κραγιόν γίνει μαύρο, τότε ξέρετε ότι περιέχει μόλυβδο..

Τα λόγια είναι περιττά!!

Η θερινή ώρα θα ισχύει από τα ξημερώματα της Κυριακής, 30 Μαρτίου, όπου στις 3 τα ξημερώματα οι δείκτες του ρολογιού θα πρέπει να γυρίσουν μία ώρα μπροστά.